Πονάει η καρδιά μου βλέποντας στις μεγάλες πόλεις που κυκλοφορώ να αυξάνονται οι άστεγοι. Αναρωτιέμαι τι έφτασε αυτούς τους ανθρώπους σε αυτή την κατάσταση και κυρίως πως μπορούν να βοηθηθούν.
Συγχρόνως μου έρχεται μια θετική σκέψη. Δεν είναι λίγες οι φορές που συναντώ στο γραφείο μου ανθρώπους που εγώ συνηθίζω να αποκαλώ επιζώντες – survivors. Είναι οι άνθρωποι που θαυμάζω! Είναι οι άνθρωποι που μεγάλωσαν σε δύσκολες οικογενειακές και συνήθως και οικονομικές συνθήκες. Είναι οι άνθρωποι που μεγάλωσαν σε περιβάλλοντα με άγνοια ή/και ταμπού για την ψυχοθεραπεία. Όμως, αυτοί οι άνθρωποι -σε πείσμα όλων των στατιστικών- βρήκαν το δρόμο τους στη ζωή και αναζήτησαν το δρόμο της ψυχοθεραπείας δείχνοντας μεγάλο θάρρος και διαφοροποιώντας τους εαυτούς τους από το δρόμο των οικογενειών τους. Κι αυτός είναι ένας δύσκολος δρόμος, καθώς δεν αντέχεται εύκολα η διαφοροποίηση από τους δικούς μας ανθρώπους.
Επίσης, είναι σα να μας αποδεικνύει η ζωή πως «γίνεται κι αλλιώς»! Και αφού γίνεται, γιατί δεν το έκαναν ή δεν το κάνουν και οι υπόλοιποι; Έτσι έρχονται αντιμέτωποι με αντικρουόμενα συναισθήματα: Χαρά, υπερηφάνεια και συγκίνηση για το δικό τους δρόμο. Θλίψη, θυμό και αγανάκτηση για το δρόμο που δεν επιλέγουν οι άλλοι. Και όλο αυτό με μια φανερή ή υπόγεια ενοχή που ίδιοι είναι επιζώντες.
Μου δίνει μεγάλη ικανοποίηση και ακόμη περισσότερη ελπίδα η συνάντηση με αυτούς τους ανθρώπους. Στην ψυχολογία υπάρχει ολόκληρο ρεύμα που μιλάει για την σημασία της ψυχικής ανθεκτικότητας. Αυτής της ξεχωριστής ιδιότητας που επιδρά στην ζωές και τις επιλογές των ανθρώπων. Νιώθω πραγματικά ευγνώμων που εγώ την συναντώ στους θεραπευόμενούς μου και έτσι μπορώ και τους συντροφεύω σε αυτή τη δύσκολη και όμορφη διαδρομή.
Στις διαδρομές, λοιπόν!
