Από την ώρα που ξυπνάμε τρέχουμε. Πάμε στην δουλειά μας τρέχοντας, κάνουμε τη δουλειά μας τρέχοντας, γυρνάμε σπίτι τρέχοντας…τρέχουμε να προλάβουμε, τρέχουμε, τρέχουμε.
Και στο τρέξιμο μας αυτό παίρνουμε μαζί και τα παιδιά μας από την στιγμή που θα γεννηθούν.
Να ξεκινήσει να μιλάει πιο γρήγορα από του ξαδέρφου μου, να περπατήσει από νωρίς, να πάει σχολείο και να ξέρει ήδη να γράφει, να ξεκινήσει ξένες γλώσσες από μικρό γιατί ο εγκέφαλός του μαθαίνει πιο γρήγορα…
Σχολείο, ασκήσεις για το σπίτι, εξωσχολικές δραστηριότητες…να πάει μπαλέτο, κολυμβητήριο, καράτε, ποδόσφαιρο, πιάνο, μουσική…να μάθει τώρα που ο εγκέφαλός του μαθαίνει εύκολα…
…και τον υπερφορτώνουμε αυτόν τον εγκέφαλο πριν ακόμα ανθίσει.
Ξεχνάμε ότι ο εγκέφαλος μαθαίνει στην ηρεμία και στο παιχνίδι και όχι στην υπερφόρτωση.
Και η κατάθλιψη ξεκινάει πλέον από την εφηβεία.
Γιατί το τρέξιμο έχει ξεκινήσει από νωρίς και όταν τρέχεις δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς, να νιώσεις, να μοιραστείς, να παίξεις, να ζήσεις τη στιγμή και έτσι χάνεται το νόημα…
Τρέχω και ποτέ δεν είναι αρκετό…και όσο περισσότερο τρέχω τόσο περισσότερο απομακρύνεται η ζωή…και τρέχω ακόμα πιο γρήγορα μήπως και την προλάβω.
Ο Αϊνστάιν έλεγε ότι η φαντασία είναι πιο σημαντική από τη γνώση και ότι η επιτυχία του δεν οφείλεται στο ότι ήταν ιδιαίτερα έξυπνος. Απλώς αφιέρωνε στα προβλήματά του περισσότερο χρόνο.
Φαντασία και χρόνος. Δυο πράγματα που στερούμε απίστευτα από τους εαυτούς μας και από τα παιδιά μας.
Να βγούμε λοιπόν από τις αυτόματες αντιδράσεις μας, από το τρέξιμο και από το στρες. Να μάθουμε να ζούμε τις στιγμές της καθημερινότητάς μας με περισσότερη επίγνωση και ουσία.
Να μπορούμε να κάνουμε τις επιλογές που είναι χρήσιμες και ωφέλιμες.
Ε, τι λέτε;
