Σας αρέσουν τα ταξίδια; Εμένα μου αρέσουν πολύ! Θα μπορούσα ίσως να πω ότι ζω για να ταξιδεύω! Κυριολεκτικά και μεταφορικά… Ειδικά στα ταξίδια με αεροπλάνο το μυαλό μου ταξιδεύει πολύ… Είναι αυτή η αίσθηση που έχω, όταν βρίσκομαι πάνω απ’ τα σύννεφα, όταν βλέπω τον κόσμο από ψηλά! Νιώθω τόσο μικρή και τόσο μεγάλη συγχρόνως!
Σε ένα από αυτά τα ταξίδια, λοιπόν, καθώς κοιτούσα στο κάθισμα μπροστά μου τις οδηγίες έκτακτης ανάγκης, το μυαλό μου ταξίδεψε στην ψυχοθεραπεία. Βλέπω την καρτέλα που γράφει πως, όταν πέσουν οι μάσκες οξυγόνου, ο γονιός πρέπει να φορέσει πρώτα τη δική του και μετά στο παιδί του. Πόσο σημαντική επισήμανση, σκέφτομαι! Το μεγαλύτερο ποσοστό των γονιών σίγουρα θα έκανε το αντίθετο! Πως θα επιβιώσει όμως το παιδί, αν δεν έχει επιβιώσει ο γονιός!; Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την αυτογνωσία και την θεραπεία «Αν ο γονιός δεν έχει φροντίσει τον εαυτό του, πως θα είναι ικανός να φροντίσει το παιδί του;».
Ακούω συχνά τους ανθρώπους να λένε ότι θα έπρεπε να υπάρχει ένα σχολείο για την προετοιμασία των γονέων, όμως σπάνια βλέπω γονείς να δίνουν προτεραιότητα στην φροντίδα του εαυτού τους. Ίσως, όμως, αν γίνει συνειδητό, πως η φροντίδα του εαυτού είναι ο μόνος δρόμος για την καλύτερη φροντίδα των παιδιών, τότε ίσως γινόταν ευκολότερη η προτεραιότητα αυτής της επιλογής. Σίγουρα αυτό το επιχείρημα δίνει προτεραιότητα πάλι στα παιδιά, όμως για τους γονείς είναι αυτονόητο ότι προτεραιότητα έχουν τα παιδιά… Όσο αυτά είναι ανήλικα.
